Hoi Cleo,
Ik ben nogal nieuw in het enneagram, heb al enkele dingen links en rechts gelezen over het enneagram en ben er me momenteel in aan het verdiepen.
Na vele gesprekken met enkele vrienden en het polsen in m'n omgeving (en de grote hulp van m’n vriendin) heb ik momenteel het grote vermoeden dat ik een negen ben. Net als jij, dus.
Ik zou me graag in dit onderwerp mengen, omdat dit me de kans geeft m’n type beter te leren kennen. Ik heb een paar tests afgelegd die op internet te vinden zijn, maar heb ontdekt dat geen enkele test sluitend is. Ik krijg te vaak andere types als resultaat van zo’n test (4, 5, 6, 9, …). Bovendien kom ik vaak tot inzichten die ik later moet terugnemen. Het is naar mijn mening niet eenvoudig je eigen basistype te kennen, ik geloof dat men een verdomd goed beeld van zichzelf moet hebben, ongefilterd door de rare kronkels die sommige vormen van zelfbedrog maken.
Maar goed, de laatste tijd groeit in mij de overtuiging dat ik inderdaad een 9 ben van basistype.
Nu, ik herken me in het feit dat je een grenzeloze tolerantie hebt. Hoewel bij de tolerantie niet echt ‘grenzeloos’ is, ze lijkt héél soms wel eens te ontploffen. Waarbij iedereen wel schrikt, omdat ik altijd ‘de brave jongen’ ben. Later krijg ik er dan nog spijt van ook… Maar goed, het sleutelwoord ‘tolerantie’ past wel bij me. Als het er op aankomt ben ik altijd het meest toegeeflijk in m’n omgeving.
In werksituaties kan dit heel vervelend zijn. Daar ik er altijd voor wil zorgen dat iedereen zich goed voelt zorg ik er voor dat ik iedereen gehoord heb vooraleer ik een beslissing neem. En dan nog: bij de minste commentaar na het uiten van m’n beslissing begin ik alweer m’n beslissing terug te nemen en er aan te sleutelen.
Zodoende hou ik niet echt van het nemen van beslissingen.
Wat me tot de kern van de zaak brengt: Als ik het goed begrijp heb jij het probleem dat jij te vaak opkomt voor andermans belangen. Het probleem dat ik heb, daarentegen, is dat ik juist het omgekeerde daarvan: dat ik zeer zelden voor anderen opkom; ik kan maar niet beslissen aan wiens kant ik eigenlijk sta.
Wanneer de ene zijn verhaal vertelt kan ik hem zeer goed volgen, geloof ik hem, en ga ik volledig akkoord met wat hij zegt (hoewel ik me soms inleef in de mogelijke stelling van de de tegenpartij, maar dan nog komt het er nog op neer dat ik de spreker uiteindelijk gelijk geef).
Vertelt ‘de tegenpartij’ daarna zijn verhaal, kan ik ook hier volledig volgen, kan ik me ook in zijn mening vinden. Met dus het gekende resultaat dat ik geen eigen mening vormen kan.
Ik kan me altijd zo goed inleven in andermans denken, dat ik nooit echt ‘zie’ wat ikzelf erover denk. Debatten zijn voor zodoende te vermijden dingen voor mij.
Hoe dan ook, wat ik hiermee wil zeggen is dat ik me wel herken in wat je zegt, maar niet helemaal. Het opkomen voor andermans belangen lijkt me ook meer iets voor een ander type, een type 1 bijvoorbeeld (misschien ben je wel een negen met een sterke 1-vleugel?).
Wat denk jij?
Met vriendelijke groeten,
Gunnie
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
